Gedicht Oaverbodig ?

Oaverbodig?

Ziej wol zo graag zichzelf nog redden,

zolange as ’t nog effen kan.

Mar zachiesan geet ’t al hoe minder

Noe kan ze ’t wark zelf neet meer an

Ziej is der mangs verdretig onder

en hef ’t der vake meuilijk met.

Ziej veult zichzelf noe oaverbodig

en ok wat an de kaant ‘ezet.

Veur aanderen een hulpe wèzen,

een steun en starkte in de nood.

Met road en doad de mèènsen biejstoan.

heer noastenleefde was zo groot.

Dee noastenleefde is nog ’t zelfde,

mar hulp en biestaand geet neet meer.

Toch is ze op een aand’re wieze,

nog aaltid nerig in de weer.

As ’t effen kan is ze an ’t breien

of haken veur de arme leu

in laanden woar zovöll’ gebrek is.

Mar mangs is ze ok heel arg meu.

Dan geet ze zachies zitten bidden

veur leu woar as zovöll’ ontbrek.

Dan dèènkt ze an de barr beelden,

dee op ’t journaal aait langs oons trekt.

Zo’n mèènse is neet oaverbodig

Is ok neet an de kaant’ezet

Zó-ene is veur oons een veurbeeld

en dut nog aaltied volop met.

Ingezonden door Teddy Koonstra